AKV St. Joost 2009
Door: Daniel Valle Robles
Synopsis
‘PUK’, een bejaarde hond, en zijn baas gaan iedere dag naar een losloopzone voor honden in Tilburg. Die zone is een streep naast Ringbaan Zuid van ongeveer 300 meter lang bij 2 meter breed en wordt begrensd door een metalen hek met een aantal poortjes. Om 9 uur komen Ad en Puk aan bij een van die poortjes en begint de dagelijkse fittest voor Puk. Hij moet binnen die zone zelfstandig kunnen lopen, spelen en braaf zijn. Hij moet er zo fit mogelijk uitzien want hij is doof, bijna blind en zijn pootjes hebben steeds minder kracht om fatsoenlijk te kunnen lopen. Ad, zijn baas, overweegt dagelijks of hij een spuitje aan Puk moet geven om hem te laten inslapen.
Soms is Puk vitaal en na de 300 meter slaagt hij zonder problemen voor de fittest en soms staat halverwege het spuitje voor hem klaar, maar vooralsnog ziet Ad een teken van fitheid om hem nog een dag te laten leven.
Vroeger was Ad een vrachtwagenchauffeur die door heel Europa reisde. Nu is hij gepensioneerd en woont in Tilburg waar hij zijn hele leven heeft gewoond. Samen met zijn vrouw en zijn oude en geliefde hond wonen ze in een huis die ze binnenkort gaan verlaten voor een appartement.
Puk is een bejaarde hond die zijn hele leven met het oude stelletje heeft doorgebracht. Na zoveel jaren is Puk namelijk een lid van de familie geworden. Hij heeft altijd educatie, eten, verzorging en veel liefde gekregen. Voor Ad blijft het moeilijk om na 13 jaar afscheid te nemen van zijn vertrouwde vriend maar hij wil zeker niet dat die vriend pijn lijdt. Misschien is er sprake van honden euthanasie of misschien is het gewoon dierenliefde.
Treatment
Het is koud buiten, soms regent het en de zon schijnt amper in tegenstelling tot binnen. Het huis van de personages geeft een warme sfeer weer. Die wisseling is ook terug te zien in de gezondheid van Puk. Die ene dag is hij fit genoeg en de andere dag net niet. Het is een tijd van veranderingen. Een van de grote verandering is de gezondheid van hun geliefde hond. Puk is nu zo ziek dat Ad iedere dag overweegt om hem te laten inslapen. Puk krijgt dagelijks een fittest. s’ Ochtends gaan ze -Ad en Puk- samen naar de losloopzone voor honden. Daar laat Ad zijn hond even los en controleert rigoureus - langs de 300 meter die die zone bevat - hoe zelfstandig Puk nog is. Als alles in orde is, krijgt Puk nog een extra dag te leven maar elke drie maanden krijgt Puk een grote ‘beurt’ bij de dierenarts om te inventariseren hoe het met Puk is. Euthanasie is een woord die regelmatig wordt gebruikt.
Ad vertelt ook dat zijn zwager euthanasie heeft gevraagd. Hij kon het toen begrijpen maar moeilijk accepteren. In het geval van Puk moet Ad voor hem beslissen wanneer hij niet meer kan leven. Hij wilt in ieder geval niet dat zijn hond pijn lijdt maar afscheid nemen is ook een lastige klus.
Ik ga de bejaarde hond ‘Puk’ en zijn baasje ‘Ad’ volgen in die moeilijk periode. Als maker ga ik laten zien wat ik meemaak. Het is ook een antropologische zoektocht naar deze plek en de verhalen er achter. In dat geval ga ik het drama van Ad in beeld brengen. We zien met welke discipline Ad iedere dag om 9 uur bij de losloopzone de fittest met zijn vriend maakt.
We zien hoe Ad de rigoureuze test uitvoert en overweeg tot hoever Puk fit is. We zien het huis het oude stelletje waar ook Puk leeft en we zien ook zijn gedrag binnen zijn territorium. We zijn getuigen van de gesprekken die Ad en zijn vrouw over Puk en de veranderingen die voor de deur staan voeren.
In de gesprekken is mijn stem met accent te horen. Op die manier maak ik duidelijk dat ik geen Nederlandse maker ben. De vragen en die gesprekken hebben als doel een extra laag toe te voegen waarin de culturele verschillen duidelijk worden.
Wat is beter voor Puk? Afscheid te nemen van een familielid of niet? Wanneer gaat Ad de ongemakkelijke beslissing nemen?
Sleutelscène
Het is zover, Ad en Puk maken hun laatste wandeling. Gisteren had Puk een onvoldoende voor de fittest en Ad heeft besloten er een einde aan te maken. Het is duidelijk te zien dat Puk niet meer zelfstandig kan lopen. Zijn kop hangt wat moedeloos naar beneden en zijn poten blijven trillen. Hij is helemaal doof en eet zijn eigen poep. Puk zie voor het laatst het troosteloze metalen hek en die flats waarin de mensen met zijn vrienden honden leven.
Ad weet dat de volgende ochtend zijn vriend er niet meer zal zijn en Puk heeft geen idee wat zijn lot is. Het moment dat Puk het spuitje krijgt is aangekomen maar met die laatste wandeling hoopt Ad nog een blik van fitheid te kunnen ontdekken. Terwijl hij weet dat het tijd is om afscheid te nemen.
Motivatie regisseur
Toen ik klein was, moest ik afscheid nemen van ‘Alfi’ een Duitse herder die ziek was. Tot nu toe is dat nog steeds een ingrijpend moment geweest. Hoeveel in Guatemala, mijn vaderland, het bijna verboden is dat een hond of een ander dier een beter leven dan een mens krijgt. Er wordt meer energie besteed aan het bestrijden van armoede, criminaliteit en corruptie dan aan leuke recreatie zones voor honden of andere dieren. Veel kinderen krijgen in andere landen minder educatie en aandacht dat de honden hier in Nederland, er is zelfs een Partij voor de Dieren.
Een paar jaar geleden zag ik hier in Nederland voor het eerst gebieden speciaal voor honden om los te laten zodat ze lekker kunnen spelen. Ik vond het een zeer interessant en fascinerend gegeven. Met die interesse en verbazing ben ik naar die plek gegaan. Op een ochtend raakte ik in contact met Ad en zijn hond Puk die er aan het wandelen waren. Na een paar gesprekken wist ik de drama die nu in zijn leven speelt. Hij moet beslissen of Puk, die 13 jaar oud is, ‘geholpen’ moet worden óf hem in leven houden. Ik begrijp hoe moeilijk het kan zijn om afscheid van een geliefde te nemen los van het feit dat het alleen maar een hond is.
Ik heb gemengde gevoelens wat betreft zulke plekken en de omgang met dieren hier. Aan de ene kant vind ik het ironisch, grappig en zelfs belachelijk hoeveel regels voor dierenhouders er zijn maar aan de andere kant begrijp ik wel de noodzaak voor een bepaalde orde in deze maatschappij die van regels houd.
Culturele botsing is mijn benzine. Zulke gebieden om de honden los te kunnen laten zijn onvoorstelbaar in mijn land maar de bijzondere banden tussen honden en mensen zijn overal ongeveer hetzelfde. De mensen hebben de dieren nodig om te leven. We eten, bestuderen en knuffelen dieren sinds altijd.
Ik vind het interessant om de nieuwe cultuur waarin ik nu woon te onderzoeken. Het vinden van tegenstrijdigheden en gelijkenissen tussen twee culturen is een leuk spel. Het is de bedoeling om mijn vooroordelen zoveel mogelijk aan de kant te zetten en het ‘vreemde’ met respect te behandelen. Nu onderzoek ik de relatie tussen mensen en honden.
Posts
